Borba protiv organizovanog kriminala još uvijek ne obezbjeđuje rezultate koji se mogu nazvati održivim i obeshrabrujućim za kriminalne grupe koje potiču iz Crne Gore ili organizuju svoje operacije na njenoj teritoriji.
Neki od ključnih izazova se odnose na rad javne i tajne policije čija nedovoljna proakivnost i potpuno odsustvo unutrašnje kontrole i dalje najviše koristi organizovanim kriminalnim grupama. Posljednji podaci (slučaj Lazović i Milović) govore u prilog dugogodišnjim sumnjama o uplivu kriminalnih grupa u sami vrh policijske organizacije i to upravo onaj dio koji je ispred države bio zadužen za borbu protiv organizovanog kriminala. Na taj način su u potpuno obesmišljeni naporu koji su uloženi u reformu policijske organizacije.
Slična situacija je i sa sudstvom i tužilaštvom koji dokazano predstavljaju jednu od najslabijih karika u borni protiv organizovanog kriminala u Crnoj Gori. Poputni nedostatak odgovornosti koji je decenijama karakterističan za crnogorsko pravosuđe je rezultirao da je Crna Gora u međunarodnoj zajednici plasira kao “mafijaška država” i mjesto gdje kriminalci kao po pravilu bivaju oslobođeni za najteža krivična djela.
Kada je u pitanju tužilaštvo, optužnice koje se lako obaraju na sudu, sporazumi o prizanjaju krivice koji se “slobodno tumače” te dogogodišnje iscrpljujuće istrage koje ne rezultiraju optužnicama, već godinama su prve asoscijacije na rad crnogorske tužilačke organizacije.
Blaga i neujednačena kaznena politika dodatno potvrđuje činjenicu da crnogorsko društvo još uvijek nije pružilo odgovarajući odgovor na problem sa organizovanim kriminalom.
Zvanični podaci pokazuju da osim olakog sklapanja sporazuma o priznanju krivice, sudovi nerijetko i za najteža krivična djela propisuju kazne koje nemaju ambiciju da djeluju preventivno i odvrate druge od vršenja krivičnih djela, niti u javnosti šalju poruju da je pravda zadovoljena.
Jedan od ključnih izazova u borni protiv organizovanog kriminala je i dalje nedovoljna opšta transparetnost odgovornih državnih organa (policija, tužilaštvo, sudstvo), kao i pristup podacima koji bi omogućio nezavisnu i objektivnu kontrolu rada ovih institucija.
Umjesto toga, i dalje na snazi imamo organizovani napor državnih organa da javnosti uskrate što više podataka o svom radu što dodatno onemogućava dalju reformu ovog sektora.
Kompletan izvještaj možete preuzeti na ovom linku.
